کنترل کیفیت آب در پرورش میگو

کنترل کیفیت آب در مزارع میگو

کنترل کیفیت آب در پرورش میگو یکی از جنبه‌های خیلی مهم در مزارع میگو است که مستقیماً تولید را کنترل می‌کند. کنترلِ کیفیتِ اب بهینه ، کف استخر سالم‌تر و میگوی سالم‌تر سبب تولید بهتر می‌شود. بنابراین مدیریت خوب کف استخر و کیفیتِ اب نقش مهمی در پرورش بازی می‌کند.

مقیاسی برای کیفیت آب‌ها

اثرات فیزیولوژیکی pH ، درجه شوری ، درجه حرارت ، اکسیژن محلول ، فلزات سنگین ، سموم ضد جوندگان و غیره بعنوان مقیاس کنترل کیفیت آب در پرورش میگو (میگوی ببری سیاه) تحقیق شده است. pH ، درجه شوری و درجه حرارت ایده‌آل به ترتیب در محدوده 8 تا 8.5 ، 15 تا 25 ppt  و 28 تا 33 درجه سانتی‌گراد بدست آمده است. همچنین حداقل غلظت اکسیژن محلول 3.7 ppm برای زندگی طبیعی این میگو مورد نیاز است. حداکثر غلظت برای مواد آلوده کننده در جدول زیر آورده شده است.

در بین فلزات سنگین ، جیوه سمیت بیشتری برای میگوی ببری سیاه دارد. درحالیکه فلز روی ، حداقل سمیت را ایجاد می‌کند. سموم ضد جوندگان و حشرات (نظیر مالاتیون) سمیت بیشتری نسبت به سموم ضد علف‌های هرز نظير Paraquat دارند. همچنین سموم ضد جوندگان ، سمیت بیشتری از فلزات سنگین و نیز Surfactants دارند. H2S نيز سمیت بیشتری نسبت به NH3 دارد.

رنگ ، عامل کنترل کیفیت آب در پرورش میگو

پرورش ‌دهندگان در سراسر جهان توجه زیادی به رنگ آب استخرها دارند. به عبارت دیگر آنها اهمیت زیادی به ازدیاد فیتوپلانکتون‌ها در آب استخر می‌دهند و پنج حالت قبل مشاهده را در رنگ آب مشخص کرده‌اند.

1. افزایش اکسیژن و کاهش NH3 ، H2S ، CO و CH4 در آب استخر
2. تثبیت کیفیت آب و پایین بودن مقدار ترکیبات سمی
3. استفاده از پلانکتون بعنوان غذای طبیعی
4. نصب سایبان و کاهش کانی بالیسم
5. افزایش و تثبیت درجه حرارت آب

رنگ آب و ارتباط آن با تولید میگو توسط Chen (1987) بیان شده است. بر طبق اظهار Chen هفت نوع رنگ وجود دارد.

 

قهوه‌ای مایل به قرمز یا قرمز مایل به صورتی

این رنگ متعاقب شکوفایی دیاتومه‌ها ایجاد می‌شود. گونه‌های جلبک نظیر Cyclotella ، Skeletonema ، Nitzschia ، Navicula ، Chetoceros ، Amphora  ، Achanthes ، Synedia ، Euglena اغلب در آب این گونه رنگ‌ها خصوصاً سه گونه اول دیده می‌شوند. ایجاد این رنگ براحتی صورت نمی‌گیرد. دیاتومه‌ها بجز  Biddulphia بطور کلی جزء مواد غذایی میگوها محسوب می‌شوند و براحتی توسط میگوی ببری سیاه جذب می‌گردند.

 

رنگ سبز روشن

این رنگ متعاقب رشد جلبک‌های سبز خصوصاً Chlorella ایجاد می‌شود. بعلاوه Platymonas ، Dunaliella و Chlamydomonas نیز وجود دارند. در آب با درجه شوری کمتر Scenedesmus و  Euglenas هم یافت می‌شوند. آب این رنگ معمولاً بطور کاملی با ثبات می‌باشد. تلفات میگو نیز کم می‌باشد و تولید 4 تا 8 تن میگوی ببری سیاه در این نوع استخرها ، مشکل نمی‌باشد

 

رنگ سبز تیره

در خصوص کنترل کیفیت آب در پرورش میگو ، وقتی که درجه حرارت اب استخر خیلی بالا رود و یا تجمع مواد آلی زیاد شود، شکوفایی جلبک‌های سبز آبی سریع‌تر از جلبک‌های سبز صورت می‌گیرد. جلبک‌های سبز آبی نظیر Microcoleus ، Phormidium ، Oscillatoria غالب می‌باشند (در حدود 90 درصد). گرچه میزان بقاء میگوی ببری سیاه در استخرهای این گونه رنگ‌ها وجود دارد ولی میزان رشد کم می‌گردد.

 

قهوه‌ای تیره و رنگ سس سویا

مدیریت ضعیف استخرها از قبیل تغذیه بیش از حد یا استفاده از مقادیر زیاد آشغال ماهی باعث رشد سریع دینوفلاژلاها و جلبک‌های قهوه‌ای و در نتیجه تشکیل این رنگ در آب می‌شود. این وضعیت آب به هیچ وجه مناسب نبوده و توصیه می‌شود که تعویض آب صورت گیرد. خصوصاً اگر این روند در حال افزایش باشد.

 

رنگ زرد

تشکیل رنگ زرد ناشی از رشد Chrysophyta می‌باشد. بعلاوه فلاژلاهای سبز ممکن است بطور ملایمی رشد کنند. بخاطر اینکه همگی این جلبک‌ها خیلی کوچک می‌باشند، مستقیماً نمی‌توانند بعنوان غذای طبیعی استفاده گردند. رشد میگوها در این نوع آبها مهار می‌شود و در اکثر موارد تلفات خیلی بالا می‌باشد.

 

آب‌های کدر

برای کنترل کیفیت آب در پرورش میگو باید توجه داشت که تشکیل اب کدر ممکن است ناشی از زئوپلانکتون‌های معلق، ذرات رس و یا دتریت‌ها باشد. این نوع از آب‌ها می‌توانند سودمند و یا مضر باشند که بستگی به کیفیت و کمیت مواد معلق دارد.

 

آب‌های شفاف

شفاف بودن آب ممکن است بعلت فقدان مواد غذایی و با حضور فلزات سنگین ، مس ، منگنز، آهن و اسید موجود در ته رس (با pH 5.5 یا کمتر) باشد. تحت این شرایط هیچ ارگانیزمی نمی‌تواند بخوبی رشد کند. این نوع آب برای پرورش میگو ببری سیاه ایده آل نیست. بطور کلی بعضی از انواع رنگ‌های آب مناسب و بعضی دیگر مناسب نمی‌باشند. به منظور رسیدن به رنگی بخصوص، ممکن است از کودها استفاده شود. اشاره شده که نمک‌های آمونیم برای رشد جلبک‌های سبز ، مناسب می‌باشند، در حالی که اوره برای جلبک‌های قهوه‌ای (مانند دیاتومه) مناسب می‌باشد.

در خصوص کنترل کیفیت آب در پرورش میگو ، وقتی رنگ ، نامناسب شود، شکوفایی بیش از حد رخ داده است. در نتیجه باید از مواد ضد باکتری ، ضد حشرات و ضد جلبک استفاده کرد. افزایش هوادهی و یا تعویض با آب تمیز هم باید صورت گیرد. غذادهی تحت تأثیر رنگ و کیفیت آب قرار دارد غذادهی بیش از حد، بایستی اجتناب شود. استفاده از آشغال و ضایعات ماهی، به مقدار زیاد ممکن است شکوفایی دینوفلاژلایی ایجاد کند که مطلوب نیست.

 

# استفاده از مقالات این سایت به هر شکل بدون اجازه کتبی از مدیریت مجموعه ایران متو ، شرعاً حرام است.